aaiBoek

• Ik heb een carrosserie op hoge, grote poten (1,97m),
• zit/sta bijna heelder dagen relatief stil (webredacteur),
• beweeg me buiten het dagelijkse woon-werkverkeer al eens op ruw terrein (mountainbiken en veldlopen; m'n zachte ophanging is allergisch aan beton),
• presteer optimaal op bedrijfstemperatuur (na een kwartiertje warmdraaien),
• en kan zuipen als een heilige koe.

Kortom, ik ben een SUV. Zo'n Silly Useless Vehicle, liefst met een oliedomme turbodiesel onder de motorkap. Zo'n auto die tegen alle gezond verstand indruist.

Of toch niet. De laatste twee jaren heb ik van m'n favoriete sportmerk m'n motto gemaakt: Anima Sana In Corpore Sano. Kwestie van wat tegengas te geven voor die sicke mind.

Of toch ook niet. De frisse kop na een uurtje lopen of twee uur fietsen is een handig bijproduct van sporten... dat het ondertussen tot core business heeft geschopt. Na een druk dagje @ da desk is het zalig brainflushen in de bushes van Hilversum.

En toch ben ik weer op zoek naar een sportief doel. Want zo target="_blank" trainen, aanmodderen, is als swampy wachten op Godot.

En daarom droom ik er nu stilletjes van ooit het nirwana te bereiken, na 45,6km lopen en 105km biken in het walhalla van modder en kou: de Hel van Kasterlee.

Dat wordt dus een hyperambitieus ombouwproject van lange adem, om van m'n 9-7X een oerdegelijke Defender, Land Cruiser of Hilux te maken.



(Weet dat ik eerder al een Minerva-wrak ombouwde naar een Mercedes-Puch G-klasse: deze zomer van het Belgische Stekene naar het Oostenrijkse Wetzlas gefietst, 1300 kilometer in 9 dagen. Met als toppunt een etappe van een 185km langs de Donau à 30km/u gemiddeld.)

Nu nog een hele rits progressieve tussendoelen vastleggen om finaal geen modderfiguur te slaan.

De geweldige Seasick Steve zat vanavond in De Laatste Show. Z'n performance in Hootenanny blies me destijds van m'n sokken.

Soortgelijke sound, andere sickness ...

Journalistiek is literatuur op een drafje

Deze quote kwam me ooit via via ter ore, en de bron ervan staat me nog vaag voor.

Indian government asks for live Twitter updates from Mumbai to cease immediately

Die quote kwam me deze middag via via (jawel, dé BBC) ter oge, en de bron ervan is me nog altijd onbekend. En ja, ik ben zo vrij stoem geweest het te retweeten.

Search.twitter.com leerde me dat dit het oudste Engelstalige bericht moet zijn met de boodschap om Twitteraars te laten zwijgen zodat terroristen niet langs deze weg geïnformeerd konden worden over acties van de veiligheidsdiensten. Maar niet één bron gevonden waar het bericht werd hardgemaakt. Ook niet met de hulp van @rotjong.

W00t?
Voor wie ik tot nu in onbegrijpelijk nerdspeak sprak: net zoals je 'status' op Feesboek of je wiewatwaar op Haaifs, is Twitter een online dienst waar iedereen in max. 140 tekens kan laten weten wat ie aan het uitspoken is, via een website of via sms. Althans, dat moet zowat de oorspronkelijke opzet geweest zijn.

Op het eerste gezicht zou je denken: what the fuzz? Wel, ondertussen is Twitter (i.e. kwetter, tsjirp,... onomatopees vogellawijt) een globale blog/chatbox geworden. En wat tijdens de recente terreuraanslagen in Mumbai nog eens duidelijk gedemonstreerd werd: een ongeziene - en onoverzienbare - nieuwsbron.

Geloof je me niet, Thomas? Hier kan je bijvoorbeeld de tweets lezen van iedereen die zich binnen 15 min. mijl van Mumbai bevindt.

Of deze berichten op zich tweet credibility hebben, is een andere vraag. Maar dat duizenden twitteraars samen meer kunnen weten dan 1 klassieke journalist ter plaatse, is nogal wiedes, zolang we met z'n allen maar kritisch blijven en het medium niet belangrijker dan de boodschap gaan vinden, McLuhan indachtig. Want dan wordt Twitter een pervers i.p.v. een per vers medium.

Recognize this as a dream, wake up and write it down
From thought to actions an eternity I can't get this thing off the ground
Author unknown - Jason Falkner

(Disclaimer: ben zelf een redelijke early bird op Twitter, gooi veel ongein online en ga in dit bericht bewust Stigg-kort door de gambon.)

UPDATES: in Feyten of Fillet op de Vlaamse Radio 1 zat vanavond een item over Twitteren over Mumbai.

• Ook De Standaard nam de oproep tot twitterstop mee, zonder bronvermelding
  
• CNN stelt zich ook vragen bij social media in de Mumbai-heisa (via een Twitterende @lancearmstrong, jawel)
• Stephanie Busari van CNN verwijst in haar stuk dan weer naar de verontwaardiging van blogger Tim Malbon die spijkers met koppen slaat
• ... (er komt waarschijnlijk nog meer stuff hierover in m'n delicious-bookmarks)
  

Voor het snapshot hiernaast heb ik geen koeienvla een blowjob gegeven. Nee, als je een rondje gaat mudbiken, spat er al eens een drupje drets op je e-muil.

Maar het gaat me eigenlijk niet om die fondant facial. Het gaat me ook niet echt om de grofkorreligheid van het shot. Geschoten met de povere 1,3 megapixel-cam van m'n old skool Nokia 6230i.

Dat mobieltje, daar gaat 'm me nu ff om. Hij is van de krijg, doet het nog perfect, synct feilloos met de BlackBook en kan tegen een stootje tijdens het mountainbiken.

En als je weet dat 'k dagelijks maar een 1/2 uurtje te pendelen heb met de fiets, voor het overige vaak online zijn kan én amper mobiel telefoneer... Waarom zou ik - als all time appelaar - dan toegeven aan de koopgeile gedachte aan een aaiFoon die Apple me deep in de throat wil rammen? Shoot!

Was Archimedes niet in bad gedoken, hadden we waarschijnlijk van eurekaka gesproken. #CWF08 my ass

Deze hersenscheet liet ik lekker vliegen nadat poepsjieke twitterazzi het plebs onderhielden over hun gekochte shot creativiteit op #CWF08. Twitteren vanop retedure congressen is bon ton...

... Napoleon en Inspieraatsie, het brengt me bilnaadloos bij muscle cars en kleine pietjes. Ik kan me zo inbeelden dat de parking lekker volgestouwd stond met CO₂-fartende vliegdekschetpen van scheißereiche captains of industry.

Heeft de geschiedenis uitgewezen dat het establishment zijn zaken met de grootste creativiteit aan boord legt? Nope, die sturm und drang komt doorgaans uit de onderbuik, zoals vantussen de sluitspieren van de Studio Muscles van deze wereld. Angry, Young, (Wo(lf))Men, die wars van ego's samen pinten drinken, naar de pot kruipen, hun hovaardige kater met het badwater weggooien.

En hoe hard je ook doorspoelt, talent komt al-tijd bovendrijven.

(Tot dusver deze holle, anale blogfrase.)

Appetite for everything in black and white
And sell my soul for tomorrow's fame
Walking out of it with a dead poet's name
Run run run
Run and hide
(Run 'n Hide - The Van Jets)

Met vroege redactiediensten had ik tot voor kort een haat-liefdeverhouding: vroeg opstaan+ middagdip versus lekker vers nieuws verwerken.

Namiddagse powernaps, m'n slaap spreiden door de dag, ... Al het ge-reset van m'n biologische klok maakte dat 'k voortdurend met een jetlag in m'n lijf liep.

Liep... lopen... hardlopen! Maar ja begod, een paar kilometertjes joggen/brainflushen na zo'n ochtenddienst dat is de perfecte remedie gebleken tegen m'n Roni Size-bioritme.

Nadat m'n knie in maart flink vernaaid werd, had 'k de loophoop helemaal opgegeven. De Asics-gympies werden maandenlang verruild voor Sidi-fietssletsen, want ik moest en zou deze zomer naar Oostenrijk rijden.

Festival- en Mediapark-maanden gingen voorbij. Grote Zus en Mammie werden zo loops als Evy. En Bibi had stiekem lovehandles gekweekt.

Enfin, de jongste 5 weken heb ik weer regelmatig m'n Nike+ gerief aan m'n BlekBoekie gehangen. Et voilà, de laatste 7 streepjes in onderstaande grafiek: omgekeerd evenredig met de beurskoersen. Zo gaat ie goed, zo loopt ie beter, vandaag eindelijk weer 9 kilometer.



(Disclaimer: ga soms ook gadgetloos; er ontbreken dus een paar trainingkjes in de grafiek.)